11 juli 2014

Vrijdag 11 juli 2014,
Het leven begint zoals bijna elke dag om 6 .00 uur, ook voor Candy en mij. Maamele is er al weer met Lucinda, zij wonen in een ander huis maar komen elke morgen naar het huis van Opa en Oma om te helpen. Er is al weer veel bedrijvigheid: de meiden halen water, anderen vegen de veranda van het gedeelte voor het huis. Er is nog steeds geen stroom. Dus we kunnen niets opladen en ook geen elektrische apparatuur gebruiken. Candy begint samen met Solomon de grote dozen met allerlei spullen (kleding, cadeautjes, eten, dvd’s en cd’s) uit te pakken. Deze 4 echt grote dozen hebben we in april naar Amsterdam gebracht, waar ze zijn opgehaald en vervolgens met de boot naar Ghana zijn gebracht. Ze staan keurig in het huis van Opa en Oma op ons te wachten!
Candy is er samen met de familie de hele dag mee bezig om alles uit te pakken en te verdelen. Ik pak mijn boek en ga lekker lezen, om 12.00 Ghanese tijd(het scheelt 2 uur met Nederland, in Nederland is het nu 14.00 uur) even lekker slapen. Dat is iets wat me in Assen eigenlijk vrijwel nooit lukt, maar hier ben ik zo weg. De warmte helpt ook wel mee!
Het is een beetje een luie dag voor mij: we doen niet zoveel, Wesley speelt met zijn neefjes en nichtjes, mijn dag bestaat uit lezen en af en toe praten met Solomon en Candy’s vader, over voetbal en het leven in Ghana. Het blijkt dat het in Ghana in vergelijking met 3 jaar geleden voor mensen zwaarder is geworden. Het leven is echt duurder geworden.
Mijn familie in Ghana zit er in vergelijking met veel anderen, wat ik daar van meekrijg, redelijk goed bij: ze hebben een mooi eigen huis, goed te eten, inkomen (Opa krijgt een klein pensioen omdat hij in het leger heeft gezeten),allemaal goed in de kleren, enz. Als we gaan wandelen door de omgeving, zie ik veel andere veel minder mooie dingen. Maar de kinderen lachen, komen naar me toe, roepen “Brioni”(betekent witte man)en de meesten willen een handje geven. Kinderen zijn overal leuk! En ze spelen met de gekste kleine dingen, zeker geen play station…..
Naast de familie die goed voor mij zorgt, zorgt ook Candy goed voor mij: ze zorgt dat ik warm eten krijgt, wat voor mij geschikt is. Het echte Ghanese eten is aan mij niet besteed, de familie wil mij er graag aan hebben, maar ik bedank heel beleefd…. Ik doe het met rijst, macaroni, af en toe patat/gebakken aardappels en s’morgens brood: het gaat prima zo, maar mijn gedachten gingen wel even naar een ordinaire fricandel speciaal… maar even geduld hebben.. zal zeker niet eerder als Schiphol worden, maar dat is nog heel ver weg.
S’avonds is ineens de stroom weer terug, snel alles opladen, en de rest van de avond tv kijken naar voor de zoveelste keer Duitsland-Brazilie.. .. en een Ghanese “ Goede tijden, Slechte tijden”. Die Ghanese vrouwen kunnen daarin wel ruzie maken. Een wijntje erbij, samen met Maamelee (ze heet overigens officieel Victoria, dat vindt ze overigens ook mooier!).
Ik hoor het verhaal over de buiten het huis gebouwde wc: hij ligt buiten de plot die gekocht is, en komt volgens de Chief te dicht bij de nog aan te leggen weg te liggen….. dat levert gedoe op met de Chief maar Solomon verwacht echter dat het nog wel even zal duren voor dat de weg er ligt.. dus voorlopig geen probleem. Er zal overigens in het huis zelf nog een wc gemaakt worden, als daar weer wat geld voor beschikbaar is. Het eerste wat nu nog moet is een stenen muur rondom het huis, de stenen daarvoor zijn er al.
Nog even lekker douchen (een emmer met warm water over mee heen, lekker afspoelen), je hebt toch eigenlijk wel constant het zweet op je lichaam staan, is wel heel erg lekker voor je gaat slapen. Om 22.00 uur gaat bij mij het licht letterlijk en figuurlijk uit, heel snel heel ver weg!