Zaterdag 26 juli 2014

Vandaag gaan we naar Accra. Ik heb goed geslapen en voel me redelijk goed. De diarree lijkt onder de controle. Het is ook wel een beetje een droevige dag, we nemen afscheid van de meesten, alleen Oma gaat nog mee naar Accra. Ik ben al vroeg op, rond half zes, we gaan immers om 6 uur reizen….. ik trap er weer een keertje in. Voordat we weg zijn is het 8.30 uur…… Eerst zijn Candy en ik nog even afscheid gaan nemen bij haar oudste zus. Daarna gaan we terug naar ons huis om van iedereen afscheid te nemen, Lucinda, Opa, Porscha met haar dikke buik (nog 2 maanden en ze is ook moeder), Sandra met haar mooie grote ogen (heb ik ook gezegd, en daar wordt ze altijd verlegen van), en Maamelee. Zie ik in haar ogen ook een beetje verdriet, zal ze mij missen?? Candy geeft haar vader een dikke knuffel. Voor Candy betekent het dat ze een hele tijd haar familie niet weer ziet, gelukkig is er tegenwoordig mobieltjes, dus binnen 1 seconde heb je ze aan de telefoon. Mij doet het afscheid ook wel wat hoor, aan de ene kant zal ik ze missen, aan de andere kant ben ik ook blij dat ik naar Accra ga waar waarschijnlijk voor mij wat meer te beleven valt.
Solomon heeft alles weer goed geregeld: het vervoer met een soort VWbus, het vervoer in de bus en vervoer in Accra naar het huis waar we zullen verblijven. De reis is net als de andere keren lang (ruim 5 uur), maar er is onderweg veel te zien. Wat mij deze keer opvalt is het vele groen, en de heuvels/bergen waar we langs komen. Dit laatste had ik niet zo in de gaten bij de vorige tochten. Ik vroeg me wel altijd af hoe het moet als je plotseling nodig moet plassen: je gaat naar de chauffeur en deze stopt ergens onderweg waar je in de bosjes je plasje doet, quite simpel dus. Tijdens de bustocht worden overigens altijd Ghanese films gedraaid. Jammer genoeg kan ik dat niet volgen….
We slapen in Accra bij Maamea, net als de vorige keer. Ze vertelt dat haar vader die in Duitsland woont 6 maanden bij haar is geweest: hij heeft het huis geweldig mooi gemaakt. Het is het moiste huis van binnen wat ik tot nu toe gezien heb. Met haarzelf gaat het ook goed, ze straalt! Ze heeft een vriend, en daar is ze happy mee. We zien hem als we aankomen en maken kennis met hem. Maamea is een lieve vrouw en heeft haar zaakjes goed voor elkaar: ze heeft aan haar huis een eigen manicure zaak, waarmee ze in haar onderhoud voorziet. In haar huis woont ook een vriendin, die in huis alles regelt.
Nadat we alles hebben uitgepakt en os hebben geïnstalleerd is ons eerste reisdoel Mamee en haar kinderen. Ze wonen, voor Ghanese begrippen, dicht bij elkaar, ongeveer 20 minuten met de taxi. Daar is vel familie om Mamee en de kinderen te trosten. Mamee is blij ons te zien. De kinderen ook: de beide boys geven me een dikke knuffel, ze kennen mij vanuit hun vakanties bij ons in huis. Ze gaan gauw spelen met Wesley. Ik geef Mamee een dikke knuffel en ik krijg heel veel zoenen van haar, ze houdt me lang vast. Mamee is ook wel een beetje favoriet van mij: ze is al diverse keren lang bij ons in Assen geweest. Ik kan moeilijk met haar praten, ze praat alleen Ghanees, geen Engels, wel een paar woorden, maar hel weinig. Ze heeft forse gehoorproblemen ( aan één kant helemaal doof, de andere kant gedeeltelijk), doordat toen ze ongeveer 3 jaar was ziek geweest is. Ze is al een jaar of 8 getrouwd met Phillip. Ze is erg verdrietig dat hij nu dood is. Haar moeder Charlotte is deze periode bij haar, maar zij is niet de enige. Er zijn buren en andere familie bij haar.
Mamee ’s moeder vertelt wat ze nu gehoord heeft over de moord op Phillip. Zoals het nu lijkt heeft een zoon van zijn moeders zuster Phillip vermoordt, zijn eigen neef. Phillip is zo toegetakeld met een mes dat ze alleen de fotoos er van gezien hebben, ze mogen zijn lijk niet meer zien. Om hen nu begraven te krijgen is een heel gedoe: Phillip zijn ouders zijn gescheiden, en zijn moeder wil niet dat hij begraven wordt bij zijn vaders familie, en dat gedoe duurt nog even voort. In Ghana is het niet zo dat de weduwe dat beslist maar de familie van de overledene. Dit heeft tot gevolg dat vrijdag a.s. alleen Mamee nog blijft, en dat Charlotte met de kinderen terug gaan naar Brussel. Ik kom er achter dat ze waarschijnlijk in hetzelfde vliegtuig zullen zitten als wij, een grappige bijkomstigheid, nemen we van hun afscheid in Amsterdam.
Ook in Accra is er af en toe geen stroom: we zitten dan ook in het donker. Alle kinderen die er zijn spelen met elkaar en Wesley doet daarin vrolijk me, hij kan goed opschieten met zijn nichtjes en neefjes. Ook als ze elkaar niet met taal begrijpen, ze komen er wel uit!
Ik ben erg blij als we naar huis gaan. Ik ben bekaf van de lange dag, het zitten in de bus, het oppassen met eten (wel regelmatig gedronken, heel weinig gegeten). Het is deze keer wat lastig om taxi’s te krijgen, maar in de buurt wordt een taxichauffeur bij zijn eten weggehaald. Iedereen probeert te helpen om twee taxi’s te krijgen, zodat we alle 6 (ook Oma is bij ons) terug naar huis te krijgen. Wesley zit bij mij in de auto: hij kruipt dicht tegen mij aan. Hij is een beetje bang in het donker in deze omgeving, hij heeft er wat vaker last van in Ghana. Het valt mij ook op dat als we ergens zijn hij mij ook goed in de gaten houdt, zeker als ik wat verder wegloop want dan roept hij mij steeds terug. Ik heb hier géén enkel onveilig gevoel.
Als we thuis zijn, douchen en dan gelijk op het heerlijke bed. Ik geloof dat ik heel snel weg ben!