Zondag 20 juli 2014

Zondag 20 juli 2014
Vandaag is het zondag: ik verwacht dat iedereen naar de kerk gaat, maar dat is niet zo. Opa gaat wel heen en wil graag Wesley meenemen, maar Opa lukt het niet. Wesley verzint van alles om niet mee te hoeven, Opa gaat dus alleen. De anderen zijn in de loop van de week al een keer naar de kerk geweest. Opa en Oma gaan ook naar verschillende kerken, en je hebt er nogal wat verschillende soorten. Je ziet ook op veel plekken kerken staan. Het geloof is voor Ghanezen een belangrijk iets.
Als we het over voetballen hebben, vraag ik of hij ook gevoetbald heeft. Hij vertelt dat toen hij jong was hij ook voetbalde in het park, met zijn vrienden. Opa is nu 80 dus meer dan 60 jaar geleden. Hij kijkt nu vooral voetbal op tv.
We gaan vandaag op stap. We gaan eerst naar Candy’s oudste nog levende broer die elders in Kumasi woont. We zijn wel bijna een uur onderweg om er te komen. Kumasi is een hele grote stad, veel groter dan Amsterdam. Hij is de zoon van Opa , niet van Oma. Hij is in de 50, woont alleen, onder zorg van zijn tante. Hij is nooit getrouwd geweest, heeft geen kinderen. Het gaat niet echt goed met hem, hij heeft een forse depressie. Candy heeft hem al heel lang niet gezien. Hij lijkt veel op Opa, statig en rechtop lopen, alleen is hij grijs. Hij is heel rustig, zegt niet veel, af en toe in het ghanees met Candy. Ik krijg niet echt contact met hem. We worden overigens, zoals overal, door iedereen vriendelijk ontvangen en krijgen van veel mensen een hand. Naast hem heeft Opa nog een zoon, maar die is al een hele lange tijd geleden overleden. Oma heeft nog een zoon, die woont in London. Samen hebben Opa en Oma 9 kinderen. Ik heb de meeste levenden ontmoet, alleen Opa’s jongste dochter Martha nog niet. Zij woont in Zuid Afrika en komt af en toe naar Ghana. Candy heeft haar alleen nog maar aan de telefoon gesproken.
Na het bezoek aan haar broer gaan we naar het Ashanti museum in Kumasi. We bezoeken eerst het museum en krijgen uitleg over vooral de koningen van de Ashanti’s, belangrijke figuren in de Ghanese maatschappij. Een Ashanti minister is meer verantwoording schuldig aan de Ashanti king dan aan de “prime-minister”, om aan te geven wat de rol is in Ghana. Daarna gaan we ergens eten en drinken. We krijgen goed te eten, Hans neemt een pannekoek en de rest kiest rijst of patat (Wesley). We maken nog een rondje door het park want de dames moeten nog wel even wat shoppen, diverse tasjes verdwijnen er als we teruggaan naar Nederland in de koffer…., en bijna ook een stel hele leuke hoge damesschoenen, maar helaas Jessica’s voeten zijn te groot… of de schoenen zijn te klein…. Wesley moet uiteraard nog een shirtje van Asomoha Gyan hebben, en dat wordt ook geregeld. De portemonnee is leeg en dus is het tijd om naar huis te gaan. Maar eerst even een ijsje halen, maar dat is deze keer geen succes. Het zijn andere ijsjes als de vorige keer en deze smaken lang zo lekker niet. De taxi brengt ons zoals gewoonlijk keurig op de plek. Die chauffeurs rijden echt heel goed, tot nu toe nog geen ongeval of botsing gezien. Houen zo…
In één keer staat Opa voor mij in een keurig pak: hij vraagt of ik daar fotoos van wil maken, en dat regelen we voor hem. Candy vertelt mij dat een pak van mijn vader aan heeft. Het staat hem goed, niet helemaal zijn maat, maar het valt haast niet op.
Als we thuiskomen hebben we er een kleine gast bij. Ze heet Ama en is ruim 1 jaar. Ik hoor een triest verhaal: haar moeder heeft, op zijn zachtst gezegd, niet echt goed voor de baby gezorgd. Haar vader heeft Maamelee gevraagd vandaag op haar te passen, terwijl hij aan het werk is. Het is een schatje en ze is totaal niet bang voor Hansje. S’avonds wordt ze door vader opgehaald. Volgens mij heeft ze het leuk bij ons gehad, want ze heeft gelachen. Ik ben nieuwsgierig of ik in de vakantie haar nog weer ga zien.